I'm coming home!

Nog maar heel even en dan zit onze reis erop. De reis waar we zo lang naar uit hebben gekeken... Aan de ene kant heel jammer, maar aan de andere kant ben ik ook blij dat ik eindelijk weer naar huis ga. Vier maanden is toch een aardig lange tijd en het is genoeg geweest. We hebben echt een geweldige tijd gehad en zijn op heel veel mooie plekken geweest, maar eerlijk is eerlijk, al dat gereis en geregel kost een hele hoop energie en we zijn nu dan ook doodop en echt ready to go home. 

De laatste tijd in Bangkok hebben we niet veel gedaan. Filmchannel zorgde ervoor dat we soms pas half drie uit bed kwamen en heel af en toe gingen we nog even fitnessen, maar dat lag eraan of er geen leuke film kwam op dat moment. We zijn wel een paar keer het centrum ingegaan, maar het vervoer in Bangkok is een op een of andere manier bij ons een ramp waardoor het bijna onmogelijk is om van A naar B te komen. Zelfs een taxi nemen is elke keer weer een uitdaging. Wil je naar een bepaalde plek dan zeggen ze dat ze daar niet heen gaan en rijden weg. Of ze willen de meter niet aanzetten en vragen een belachelijke prijs. Het kost gewoon zoveel moeite om ergens te komen en daar hebben we nu gewoon geen zin meer in. 

We zijn nog een dag naar de Kho San Road geweest, de straat waar we de eerste keer in Bangkok verbleven, om de lekkerste gebakken banaan van Thailand te halen. Naast de Kho San Road zijn we ook een dag naar Wat Po en Wat Arun geweest wat ik in drie woorden kan samenvatten: tempels, tempels en tempels. Mooi om te zien, maar na honderden tempels gaan ze een beetje vervelen. We hebben ook nog een dag gevuld in de MBK, een soort van groot shoppingmall maar dan met allemaal marktkraampjes waar ze souvenirs, kleding, schoenen en telefoons verkopen. We zijn er ook achtergekomen dat niet alleen Thaise mannetjes ons leuk vinden, maar ook gasten uit Zuid-Afrika... We stapten in de metro en daar stonden al twee Afrikanen ons heel vies van top tot teen te bekijken. Deze twee behoren nu ook in onze top-10 van smerigste mannen ter wereld. We stapten uit en uiteraard gingen die twee Afrikanen er bij dezelfde halte uit. Inge en ik gingen naar de supermarkt om wat spullen (zoals jullie misschien al kunnen raden... chocola) te halen en twee minuten later liepen dezelfde Afrikaantjes ook de supermarkt binnen. Ze kwamen naar ons toe omdat ze het blijkbaar nodig vonden zichzelf voor te stellen en ik zal even wat zinnen citeren zodat jullie weten waar wij most of the time mee te maken hebben... 'Gosh, your leggs are so sexy', 'You two are very beautifull', 'Can we make a photo of you?' Je denkt je veilig te voelen als je op straat een politieagent ziet, maar die zijn net zo erg als de rest. Zelfs politieagenten bekijken je hier van top tot teen en maken van die heerlijke vieze geluiden (alsof we daardoor spontaan verliefd op ze worden...) Echt, de mannen hier in Azie zijn zo vervelend! Tijd om naar huis te gaan. De tijd in Bangkok ging zo langzaam voorbij, we hebben echt de dagen afgeteld en nu is het eindelijk zo ver... I'm coming home! 

We hebben echt een super leuke tijd gehad en zoveel leuke dingen meegemaakt. Ik heb heel veel mooie dingen in Azië gezien, maar Australië is en blijft mijn lievelings land. Kangeroos voeren, relaxen bij het Opera House, zwemmen  bij de Withsundays... It was amazing! Ik heb er jaren van gedroomd om naar Australië te gaan en het was echt precies wat ik ervan verwacht had. Het enige punt wat ik niet helemaal verwacht had, was dat alles zo duur is daar. Als ik ooit terug ga, weet ik dat ik dan iets meer spaarcentjes moet meenemen. Want hoe dan ook, Australia, I'll be back! Maar voordat ik terug ga, zijn er eerst nog genoeg andere landen aan de beurt. Ik moet nog naar Nieuw Zeeland, het westen van Amerika, IJsland en terug naar New York. Dus ook al is dit mijn laatste reisverslag van deze reis, geloof me... Er volgen er nog veel meer in de toekomst! 

De toekomst... Ik heb al vaak genoeg gevraagd gekregen wat ik ga doen als ik weer terug in Nederland ben. Ik heb heel lang gezegd: ik weet het niet, maar diep van binnen weet ik al heel lang wat ik wil doen. Ik wil iets in het toerisme doen of als (grond)stewardess werken. Ik moet gewoon iets doen wat te maken heeft met vliegvelden, vliegtuigen en reizen. Ik denk dat Inge het daar ook wel mee eens is, want toen we een keer een hotelkamer bij het vliegveld hadden, zat ik haast aan het raam vastgeplakt om elk vliegtuig te volgen wat overkwam. Toen zei ze (en ik zal het letterlijk vertalen) 'Jezus Shar, je moet echt op het vliegveld gaan werken.' Dus dat is de richting die ik op wil. Aan de ene kant ben ik ook wel bang om die stap te zetten, aangezien ik afgestudeerd ben in communicatie en ik dus totaal iets anders wil doen als waar ik voor gestudeerd heb. Ik heb heel lang getwijfeld wat ik zou moeten doen, maar ik geloof dat ik er uit ben.

Ik ben echt een stuk zelfstandiger geworden doordat ik vier maanden lang alles zelf heb moeten regelen. Daarnaast heb ik geleerd om veel meer voor mezelf op te komen. In het begin neem je bijvoorbeeld nog genoegen met één of andere slechte kamer in een hostel waar je best een aardig bedrag voor heb betaald of doe je nog aardig tegen hele irritante opdringerige Thaise mannen, maar na een paar maanden veranderd dat wel. Nu eis je gewoon een betere kamer als je iets niet goed vind of mep je nog net niet zo'n Thais mannetje op z'n smoel. Ik ga hierdoor steeds meer op mijn moeder lijken. Ik weet nog dat ze een tijd geleden kauwgomballen-thee heeft gekocht en dat het gewoon echt niet te drinken was. Op de verpakking stond: 'Niet lekker? Ga terug naar de winkel en krijg uw geld terug.' Wat deed mijn moeder... Die ging terug naar de winkel met haar kauwgomballen-thee en kreeg mooi haar geld terug. Op dat moment dacht ik: OMG ma... Dat doe je toch niet? Maar nu zou ik precies hetzelfde hebben gedaan haha. Naast het voor-jezelf-opkomen-gedeelte en zelfstandiger worden, heb ik ook echt wel angsten overwonnen. Dat begon al in de outback waar we buiten moesten slapen en de insecten overal op en om je heen kropen. Zoals de meeste mensen wel weten ben ik als de dood voor insecten en roep ik mijn vader al om een mug dood te slaan. Nou ik mag met trots vertellen dat ik echt een heel stuk minder bang ben van insecten nu. Het zullen nooit mijn beste vrienden worden, maar ik kan nu prima met kakkerlakken onder één dak wonen. Snorkelen tussen enorme vissen en haaien was ook echt het engste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Ik ben al bang voor een goudvis... Ik weet nog dat Charlene's vis doodging en dat we hem zelf uit het aquarium moesten halen omdat mijn ouders toen niet thuis waren. Nou paniek op dat moment haha. Ik durfde die vis echt niet aan te raken. Wie had op dat moment kunnen denken dat ik een paar jaar later in het Great Barrier Reef zou zwemmen tussen enorme vissen. Ik niet in ieder geval. Op het moment zelf raakte ik  ook wel lichtelijk in paniek, dat heeft Inge toen ook wel gemerkt haha, maar ik heb het wel gedaan en ook al klinkt het stom... Ik ben trots op mezelf.

Nog een belangrijk punt is dat ik heb geleerd om door te zetten. Iedereen weet dat ik me echt heel rot heb gevoeld de eerste keer in Bangkok en dat ik echt op het punt stond om terug naar huis te vliegen. Ik ben blij dat ik toen gewoon heb doorgezet en heb besloten om te blijven. Ik had deze twee maanden in Azië echt niet willen missen. Normaal ben ik nog al snel van het opgeven als iets niet lukt. Niet alleen bij het hele Bangkok-gebeuren, maar ook de rest van de reis hebben we altijd doorgezet. Hoe vaak we er wel niet doorheen hebben gezeten als er iets niet lukte met boeken, regelen of een vlucht missen. We hebben nooit opgegeven en zijn er altijd weer uitgekomen. En geloof me, er zijn genoeg momenten geweest dat niks lukte en we er echt helemaal klaar mee waren. 

Naast al deze serieuze zaken hebben we ook zoveel grappige dingen meegemaakt. Als we aan bepaalde dingen terugdenken, krijgen we weer de slappe lach. Bijvoorbeeld de eerste keer dat ik geen normale toilet had en alleen een gat in de grond. Inge had het al een keer eerder gedaan dus die zag ik op dat moment als mijn grote voorbeeld. Ik zat aan de ene kant van het toiletgebouw en Inge aan de andere kant, maar ik wist even niet hoe ik het hele gat-in-de-grond-gebeuren moest aanpakken, dus ik schreeuwde door het toiletgebouw 'Inge, sta jij met je voeten op het witte (gedeelte rondom het gat) of daarnaast?', waarop Inge terug schreeuwde 'Ik sta zo wijd mogelijk!' Of de keer dat we op Magnetic Island een stuk gingen lopen. De heenweg was berg op en best lastig om te lopen, maar de terugweg naar beneden was daarentegen nog veel lastiger en dat heb ik gemerkt ook. Het ging namelijk zo: (ik tegen Inge) 'Pff, naar boven lopen was al een hel, maar naar beneden is nog veel lastiger...' BOEM, daar lag ik lang uit op de grond. De aankomst in het Nasa Vegas Hotel hier was ook zo apart. We stapten uit de taxi en werden met een golfkarretje naar de ingang van het hotel gereden wat echt 5 meter was! Daar sta je dan in je ik-heb-15-uur-in-een-trein-gezeten-outfit met backpacks in een vet luxe hotel waar ze de deur voor je openhouden als je naar binnen of buiten loopt. Dat luxe leventje waren we uiteraard al een beetje gewend nadat zelfs in de Cameron Highlands mijn tas een eigen zitplaats kreeg en onze glas water na twee slokken weer bijgeschonken werd. Ook de avond in de lagoon in Airlie Beach vergeet ik niet meer. Dat was zo'n leuke avond én dat na maar één glaasje wijn haha. Die avond hebben we echt hele gesprekken gehad met elkaar in het Duits, Frans, Spaans en Engels door elkaar. Plus we hadden toen net gratis Italiaans ijs gescoord omdat we zielig met ons goedkope Mac-ijsje voor de etalage stonden te staren naar al het lekkere echte ijs en de verkoper hadden uitgelegd dat we zijn ijs niet konden betalen. Hij zal vast gedacht hebben: die onschuldige meisjes... Haha hij moest eens weten dat we in Dubai zijn weggelopen zonder te betalen bij een luxe restaurant en in Cairns gratis naar de bioscoop zijn geweest omdat we de filmzaal zijn ingeglipt. Dit zijn echt nog maar een paar dingen van wat we allemaal hebben meegemaakt en ik ben blij dat als ik straks terug ben deze dingen nog met Inge kan delen.

Het enige minpunt van vier maanden reizen is dat je op een bepaald moment niet meer echt kan genieten van alle witte stranden, palmbomen etc. We hebben zoveel gezien waardoor je ook al de helft van de hele reis vergeet. Ik kan me nog amper voorstellen dat ik in Dubai ben geweest. We kijken heel vaak foto's terug en op die momenten denken we pas: wow, dat was mooi daar! Jammer dat we dat op het moment zelf niet meer zo goed konden, maar gelukkig hebben we nog duizenden foto's die ons aan de laatste vier maanden kunnen herinneren. Ook zijn er genoeg plekken die echt wel een indruk hebben achtergelaten. Nadat we op veel eilanden waren geweest in het zuiden van Thailand gingen we teruglezen over het Tsunami in 2004 en het was echt heel raar dat we op eilanden hebben gezeten waar toen helemaal niks meer van over was. Heel gek! 

Mijn laatste nachtje in Bangkok en daarmee ook mijn laatste uren met mijn reisgenootje. Ook al is het super leuk om iedereen straks weer te zien op Schiphol, er zit ook een minder leuke kant aan en dat is dat ik toch een soort van afscheid moet nemen van Inge. We gaan elkaar nog vaak genoeg zien, maar dat zal wel een stuk minder worden dan 24/7 haha.  

Dit was mijn laatste reisverslag alweer van een geweldige reis en ik mag morgenmiddag met blijheid zeggen: Goodbye Bangkok, tot noooooit meer! (grapje)

Liefs en tot snel!